Dr Leon Idaszewski (1878-1956) był znanym w środowisku lokalnym lekarzem, społecznikiem, działaczem samorządowym, wygnańcem, więźniem obozów koncentracyjnych na Majdanku i w Oświęcimiu. Był m.in. członkiem jarocińskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”, działał na rzecz Chóru im. K.T. Barwickiego, uczestniczył w pracach Komitetu Pomocy dla Inwalidów Wojennych, Powiatowego Komitetu Funduszu Obrony Narodowej oraz Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk. Pełnił funkcję radnego, a następnie przewodniczącego Rady Miejskiej w Jarocinie. Aresztowany przez Niemców, przetrzymywany w obozie przejściowym w Cerekwicy, następnie wysiedlony do Generalnej Guberni. Stamtąd trafił do obozu koncentracyjnego na Majdanku, a potem do Oświęcimia.

Trudne przeżycia wojenne stały się dla niego impulsem do spisania wspomnień, które przybrały niecodzienną, wierszowaną formę. Sporo miejsca poświęca w nich autor Jarocinowi, pisząc o nim i jego mieszkańcach ciepło i z wielkim sentymentem. Wraca pamięcią do czasów dzieciństwa i młodości, przywołując kolegów, przyjaciół, nauczycieli. W sposób obrazowy i bardzo naturalistyczny opisuje realia wojenne oraz rzeczywistość więzienną i obozową.

Nie stroni przy tym od osobistych refleksji oraz otwartego wyrażania własnych opinii, poglądów i przekonań politycznych. Oryginalny tekst spisany przez dr. Idaszewskiego uzupełniają bardzo emocjonalne wspomnienia o nim zebrane wśród najbliższej rodziny.