W 1939 r. wskutek ustaleń paktu Ribbentrop-Mołotow, który włączał państwa bałtyckie w sowiecką sferę wpływów, jednocześnie gwarantując Niemcom prawo do ewakuacji rdzennej ludności niemieckiej z tych terenów, m.in. na Łotwie i w Estonii rozpoczęła się wielka akcja przesiedleńcza, opatrzona hasłem „Heim ins Reich” (pol. „Z powrotem do Rzeszy”). Dotknęła ona w sumie kilkadziesiąt tysięcy tzw. Niemców bałtyckich, których nazistowska Rzesza Hitlera zmusiła do opuszczenia dotychczasowej ojczyzny i osiedlenia się w nieznanym im Kraju Warty i w Prusach Zachodnich. Wśród tych Bałtów znalazł się także trzynastoletni Walter Neumann, urodzony 23 czerwca 1926 r. w Rydze, pełen młodzieńczego zapału, ale i pozbawiony empatii dla polityki salonowej, dla którego przymus opuszczenia ojczystej ziemi był zarówno okrucieństwem, jak i wyzwaniem. W 1940 r. rodzina Neumannów po krótkim pobycie w Stargardzie osiedliła się w okupowanym przez Niemców Toruniu w Prusach Zachodnich, gdzie spędziła kilka kolejnych lat swojego życia. Walter uczęszczał tu do gimnazjum, znajdującego się na dzisiejszej lokalnych oddziałów Hitlerjugend. W 1944 r. powołany został do wojska, by wiosną kolejnego roku znaleźć się w niewoli amerykańskiej, gdzie pod wpływem bieżących doświadczeń pisał swoje pierwsze wiersze.